Οι μαθητές,-τριες του 1ου Δ.Σ. Περαίας και του 5ου Δ.Σ. Περαίας, υπό τη δημιουργική επίβλεψη της εκπαιδευτικού κ. Ερμιόνης Αρνίδου και στα πλαίσια του μαθήματος των Εικαστικών, στέλνουν ένα ψύχραιμο αλλά δυνατό μήνυμα αθλητικού πολιτισμού προς όλους μας.

Το φαινόμενο της βίας δε συνάδει με το πνεύμα του αθλητισμού. Τα παιδιά αποτελούν το μέλλον και δηλώνουν εικαστικά σε ποιο μέλλον θέλουν ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ !

Αξίζουν συγχαρητήρια στους συντελεστές. Η κοινή προσπάθεια μαθητών,-τριών των δύο Δημοτικών Σχολείων είναι αξιέπαινη !

Τα εξαιρετικά έργα έχουν αναρτηθεί σε κεντρικό σημείο της Περαίας ("Παλιός Καφενές") και σιωπηλά αναμένουν τους επισκέπτες τους ...

Ο Διευθυντής του Σχολείου

Στυλιανός Παπακωνσταντίνου

Οδηγίες ενόψει της έναρξης λειτουργίας των σχολικών μονάδων Π/θμιας και Δ/θμιας Εκπαίδευσης, μετά τις διακοπές του Πάσχα εδώ.

Χρόνια πολλά,

υγεία και χαρά

σε όλες της μητέρες

της σχολικής μας κοινότητας !

"Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο – καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ‘ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε.

Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου, δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουνα, κάθιζα στα γόνατά της, της χάιδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:

– Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.

Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε:
«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.

Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να ‘χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου· δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και το κελάδημα του καναρινιού..."

Νίκος Καζαντζάκης, Απόσπασμα από την 'Αναφορά στον Γκρέκο', (1961)